همه چیز درباره سازهای بادی

هر ساز موسیقی که از هوا به عنوان واسطه اصلی ارتعاش برای تولید صدا استفاده کند را ساز بادی می نامند. سازهای بادی از نظر ساختار و صدا از تنوع زیادی برخوردار هستند و از زمان های پیش از تاریخ در موسیقی همه فرهنگ ها برجسته بوده اند. یک سیستم طبقه بندی این ابزارها باید روابط و اختلافات بین انواع مختلف را منعکس و طبقه بندی کند. تقسیم معمولی ارکستر سمفونیک به بخشها، گروه بندی سازهای بادی را به بادهای چوبی و برنجی ساده کرده است، اما این یک طبقه بندی نادرست است که به طور کلی در خارج از فرهنگ غربی اعمال نمی شود. این واقعیت که برخی از بادهای چوبی مدرن، مانند فلوت و ساکسیفون، از فلز ساخته شده اند، در حالی که چندین اجداد برنج امروزی، مانند قرنیز و مار، به طور معمول از چوب ساخته شده اند، نامناسب بودن یک طبقه بندی را با توجه به مواد نشان می دهد.

روش استاندارد طبقه بندی ابزار در سال 1914 توسط کرت ساکس و اریش فون هورنبوستل ارائه شد. این صرف نظر از زمینه سبک و فرهنگ آن، بر اساس اصول صوتی صدای ساز است. در این سیستم، به تمام سازهای بادی یعنی همه سازهایی که هوا در آنها خود ماده اولیه ارتعاشی برای تولید صدا است؛ ایرفون گفته می شود، خواه هوا در یک لوله محصور باشد یا نباشد.

سازهای بادی با توجه به نحوه تولید لحن، به سازهای لبه ای، لوله های جدید و سازهایی از نوع شیپور تقسیم می شوند. ایرفون های آزاد، که شامل انواع سازهای محلی و همچنین دستگاه های پیچیده فن آوری مانند توقف نی در اندام ها است. این سازها از سایر دسته ها متمایز می شوند زیرا هوای ارتعاشی توسط یک لوله وجود ندارد.

خانواده سازهای بادی

سازهای این خانواده همه قبلاً از چوب ساخته می شدند که نام به آنها می دادند. امروزه، آنها از چوب، فلز، پلاستیک یا برخی از ترکیبات دیگر ساخته می شوند. همه آنها در اصل سیلندرها یا لوله های باریکی هستند که دارای سوراخ، یک دهانه در انتهای پایین و یک دهان در بالا هستند. شما آنها را با دمیدن هوا از طریق دهان (این "باد" در "باد چوب" است) باز می کنید و سوراخ ها را با انگشتان خود باز یا بسته می کنید. درپوشهای فلزی به نام کلید سوراخهای بیشتر سازهای بادی چوبی را می پوشاند.

در دهان برخی از بادهای چوبی، از جمله کلارینت، ابو و باسن، از یک تکه چوب نازک به نام نی استفاده شده است که هنگام عبور از روی آن، مرتعش می شود. کلارینت از یک نی منفرد ساخته شده از یک تکه چوب استفاده می کند، در حالی که اوبو و باسن از یک نی دوتایی استفاده می کنند که از دو قطعه به هم متصل شده است. دقیقاً مانند سازهای زهی، بادهای چوبی کوچکتر زمین های بالاتر را می نوازند در حالی که سازهای بلندتر و بزرگتر نت های پایین را می نوازند. خانواده سازهای بادی چوبی، از بالاترین سازها تا پایین ترین، شامل پیکولو، فلوت، اوبو، بوق انگلیسی، کلارینت، کلارینت تخت E، کلارینت باس، دکمه های زیرین است.

انواع سازهای بادی

فلوت

فلوت قدیمی ترین ساز است که صداهای تنومند (نه فقط ریتم) تولید می کند و در اصل از چوب، سنگ، خاک رس یا نی توخالی مانند بامبو ساخته می شود. فلوت های مدرن از نقره، طلا یا پلاتین ساخته می شوند. به طور کلی 2 تا 4 فلوت در یک ارکستر وجود دارد. فلوت استاندارد کمی بیش از 2 فوت طول دارد و اغلب با نواختن ملودی به نمایش در می آید. شما فلوت را با نگه داشتن آن به پهلو با دو دست و دمیدن از سوراخ در دهان، می نوازید، دقیقاً مانند دمیدن از بالای یک بطری، انگشتان شما کلیدها را باز و بسته می کنند، که باعث تغییر صدا می شود.

در سازهای لبه ای (یا فلوت ها)، جریان هوایی که به لبه تیز هدایت می شود، یک ستون هوای مجاور را درون یک لوله قرار داده و به صورت ضربان های منظم تولید صدا می کند. فلوت ها به اصطلاح فلوت واقعی و فلوت سوت تقسیم می شوند (همچنین به آنها فلوت مجاری، فلوت فلپل، فلوت بلوک یا ضبط کننده نیز می گویند). مانند همه ایرفون ها، فلوت ها ممکن است ساده یا پیچیده باشند، بسته به نوع ساخت آنها، فلوت عرضی ساده و لوله ها، اندام ها و سایر ابزارهای چند لوله پیچیده تر هستند.

در فلوت های واقعی، ستونی از روبان شکل از هوا بین لب های پخش کننده تولید می شود و به لبه دیافراگم هدایت می شود. نوازنده یا به لبه تیز در قسمت انتهایی فوقانی لوله باز (دمیده شده در انتها) یا لبه سوراخ کنار لوله (دمیده شده به طرف) ضربه می زند. شاکوهاچی ژاپنی یک فلوت دمیده شده است که از یک لوله پهن بامبو با یک شکاف در بالا، چهار سوراخ انگشت جلو و یک سوراخ عقب تشکیل شده است. فلوت عرضی و پیکولو ارکستر غربی به صورت جانبی دمیده می شود.

فلوت با دیگر اعضای خانواده بادهای چوبی متفاوت است زیرا از نی استفاده نمی کند، در عوض صدا با جریان هوا از طریق دهانه تولید می شود که فلوت را به یک ساز آیفون تبدیل می کند. فلوت های مدرن معمولاً از فلزاتی مانند نقره یا نیکل ساخته می شوند، در حالی که فلوت های قدیمی اغلب از چوب یا علف ساخته می شدند. از آنهایی که فلوت می زنند ممکن است به عنوان فلوت نوازی، فلوت نواز یاد شود.

پیکولو

نسخه کوتاهتر فلوت، پیکولو نام دارد که در ایتالیایی به معنای کوچک است. به اندازه نیمی از فلوت استاندارد، پیکولوس ها بالاترین نت ها را از میان همه چوب های بادی اجرا می کنند. در صورت نیاز به ساز، در ارکستر یکی از نوازندگان فلوت نیز پیکولو می نوازد. صدای پیکولو از پایپینگ بالا نیز در گروه طبل سنتی و گروه موسیقی راهپیمایی شنیده می شود.

ابوا

ابوا یک سیلندر سیاه و سفید به طول 2 فوت است که کلیدهای فلزی سوراخهای آن را پوشانده است و در دهان آن از نی دوتایی استفاده شده است که هنگام عبور از داخل آن مرتعش می شود. این لرزش نی باعث می شود که هوای داخل ابوا حرکت کند و در نتیجه صدا ایجاد می کند. برای اجرا کردن، ابوا را به حالت ایستاده نگه دارید، از نی که در دهانتان است عبور کرده و با فشار دادن کلیدها برای باز و بسته شدن سوراخها، هر دو دست را فشار دهید. در ارکستر معمولاً 2 تا 4 ابوا وجود دارد و آنها طیف گسترده ای از صداها را تولید می کنند، از صداهای خالی از سکنه گرفته تا نت های صاف گرم و مخملی، که صدای ابوا را بسیار به یاد ماندنی می کند. علاوه بر نواختن در ارکستر، اولین ابوائیست وظیفه تنظیم ارکستر قبل از هر کنسرت را نیز بر عهده دارد.

کلارینت

کلارینت به راحتی می تواند با ابوا اشتباه شود، به جز دهنی که از یک نی استفاده می کند. کلارینت ها در اندازه های مختلفی تولید می شوند و طول کلارینت تخت B کمی بیش از 2 فوت است. برخی از کارهای موسیقی نیاز به نوازنده کلارینت دارد که چندین نوع کلارینت را در یک قطعه اجرا کند. 2 تا 4 کلارینت در ارکستر هر دو ملودی و هارمونی را می نوازند و آنها در نت های پایینی خود صدای غنی تیره دارند، در حالی که قسمت بالای محدوده کلارینت روشن و طنین انداز است. شما در حالی که یک ابوا انجام می دهید، کلارینت را می نوازید، آن را به حالت ایستاده نگه دارید و با استفاده از دستان خود با باز و بسته کردن کلیدها با انگشتان خود، صداها را تغییر می دهید.

کلارینت تخت

کلارینت تخت کوچکتر دقیقاً مانند کلارینت استاندارد است، اما تقریباً نیمی از طول آن را داراست. اندازه کوتاه تر آن امکان پخش نت های بالاتر را برای آن فراهم می کند.

کلارینت باس

این نوع را می توان پدربزرگ خانواده کلارینت نامید. کلارینت باس به قدری بزرگ است که بالا و پایین آن خم می شود تا نگه داشتن و نوازندگی را برای نوازندگان آسان کند. طول بیشتر آن باعث می شود که کمترین نت ها را در ارکستر بنوازد.

باسون

باسون یک لوله طولانی است که از چوب ساخته شده و دارای کلیدهای زیادی است. خم شدن در لوله امکان نواختن راحت آن را برای نوازندگان فراهم می کند. اگر مستقیم بود، باسون حدود 9 فوت طول داشت! مانند ابوا، در باسون از یک نی دوتایی استفاده می شود که درون یک دهانه فلزی منحنی قرار می گیرد. 2 تا 4 باسون در یک ارکستر وجود دارد و دامنه آنها مشابه با ویولن سل است. باسون ها معمولاً هارمونی کمتری پخش می کنند، اما گاهی اوقات نت های توخالی آنها را که در ملودی قرار دارند می شنوید. شما با نگه داشتن آن به صورت ایستاده و با دمیدن نی دوبل، آن را اجرا می کنید. هوا به سمت پایین لوله حرکت می کند و سپس یک چرخش می کند و از بالا خارج می شود. دقیقاً مانند ابوا، با استفاده از هر دو دست کلیدها را فشار داده تا سوراخ ها باز و بسته شوند و صدا تغییر کند.

کنترباسون

یک باسون طولانی تر را با لوله ای گسترده تر تصور کنید. کنترباسون پدربزرگ قسمت باد است و بسیار بزرگتر از یک باسون معمولی است به طوری که لوله آن دو برابر می شود تا نوازنده بتواند آن را نگه دارد. برای بیرون آمدن صدا از این لوله طولانی نفس زیادی می خواهد! پیشخوان تنهایی کمترین نت را در کل ارکستر می نوازد.

ساکسیفون

ساکسیفون در سال 1846 توسط آدولف ساکس ساخته شد و یکی از زیباترین سازهای موسیقی است. علاوه بر ظاهر خوب، چندین نکته جالب دیگر نیز در مورد این ساز وجود دارد. این ساز صدای متمایزی را تولید می کند که در گذشته با موسیقی کلاسیک و نظامی همراه بود. در حال حاضر، این صدا تقریباً در همه ژانرهای موسیقی مطلوب است.

برای کسانی که دانش گسترده ای در زمینه طراحی و تاریخچه ساز ندارند، به راحتی می توان ساکسیفون را با ساز برنجی اشتباه گرفت. با توجه به اینکه ساز از برنج ساخته شده است، قابل درک است که مردم به طور خودکار تصور می کنند که این ساز مانند مضراب مدرن، شیپور پیکولو، شاخ تنور و سایر لابروزون ها است. ساکسیفون یک ساز بادی چوبی است نه یک ساز برنجی.

در واقع سازها بر اساس آنچه از آنها ساخته شده طبقه بندی نمی شوند بلکه بر اساس نحوه تولید صداها با استفاده از آنها طبقه بندی می شوند. سازهای برنجی با همدردی با ارتعاش لبهای دستگاه پخش کننده، صدا را با لرزش دلسوز هوا در یک تشدید کننده لوله ای تولید می کنند. از طرف دیگر، سازهای بادی چوبی با تقسیم جریان هوای بازدم در لبه تیز، مانند نی یا رشته (صدا در مورد ساکسیفون)، صدا تولید می کنند. از دیگر سازهای بادی چوبی می توان به فاسوت، پیکولو و انواع مختلف فلوت اشاره کرد.

ترومپت

اجداد ترومپت مدرن برای مدت زمان طولانی بخشی از فرهنگ بشر بوده اند. سازهای قدیمی مانند ترومپت که توسط مردم باستان نواخته می شدند از پوسته کنف، شاخ حیوانات، چوب یا فلز ساخته می شدند. در طول تاریخ از ترومپت برای به صدا درآوردن زنگ هشدار، جمع آوری مردم با هم، به عنوان دعوت برای جنگ و افزودن جلوه به موسیقی رژه استفاده می کردند. مانند ویولن، ترومپت کوچکترین عضو خانواده آن است و با صدای درخشان و پر جنب و جوش بالاترین سطح را می نوازد. ترومپت مدرن امروزی یک لوله برنجی باریک با سه سوپاپ متصل است که به صورت خمیده و به صورت حلقه های بلند خم می شود. اگر شما ترومپت را به طول بکشید، طول آن 6 فوت است! در ارکستر 2 تا 4 ترومپت وجود دارد و آنها هر دو ملودی و هارمونی را می نوازند و همچنین از ریتم پشتیبانی می کنند. شما با نگه داشتن آن به صورت افقی، صدای وز گرفتن لب های خود در دهان و فشار دادن سه سوپاپ در ترکیبات مختلف برای تغییر صدا، ترومپت را می نوازید.

سازدهنی

سازدهنی، که به عنوان چنگ یا ارگ دهانی فرانسوی نیز شناخته می شود، یک ساز بادی نی رایگان است که در سراسر جهان در بسیاری از ژانرهای موسیقی مورد استفاده قرار می گیرد، به ویژه در موسیقی محلی آمریکا، موسیقی کلاسیک، جاز، کانتری و راک. انواع مختلف سازدهنی شامل نسخه های دیاتونیک، رنگی، ترمولو، اکتاو، ارکسترال و بیس است. سازدهنی با استفاده از دهان (لب ها و زبان) برای هدایت هوا به داخل یا خارج از یک (یا بیشتر) سوراخ در امتداد یک دهان نواخته می شود. پشت هر سوراخ محفظه ای قرار دارد که حداقل یک نی دارد. نی سازدهنی یک فنر مسطح و کشیده است که به طور معمول از برنج، فولاد ضد زنگ یا برنز ساخته می شود و از یک انتها بر روی شکافی که به عنوان راه هوایی عمل می کند، محکم می شود. هنگامی که انتهای آزاد توسط هوا به لرزش در می آید، به تناوب راه هوایی را مسدود کرده و انسداد می دهد تا صدا تولید کند.

بیشتر سازدهنی ها با صفحات نی پیچ خورده یا پیچ شده به شانه یا یکدیگر ساخته می شوند. هنوز چند مارک از روش سنتی میخ زدن صفحات نی به شانه استفاده می کنند. برخی از هارمونیک های تجربی و نادر نیز دارای صفحات نی هستند که در اثر تنش در جای خود نگه داشته شده اند، مانند مدل های کاملا آمریکایی دوران جنگ جهانی دوم. اگر صفحات به شانه پیچ شوند، می توان صفحات نی را به صورت جداگانه تعویض کرد. اینکار مفید است زیرا در نهایت با استفاده عادی نی ها از حالت هماهنگی خارج می شوند و نت های خاصی از مقیاس می توانند با سرعت بیشتری نسبت به دیگران رها شوند.

نی

نی ها به زمینه های مجزا تنظیم می شوند. تنظیم ممکن است شامل تغییر طول نی، وزن نزدیک به انتهای آزاد یا سفتی نزدیک به انتهای ثابت آن باشد. نی های بلندتر، سنگین تر و بهاری تر، صداهای عمیق تر و پایین تری تولید می کنند. نی های کوتاه تر، سبک تر و سفت تر، صداهای بلندتری ایجاد می کنند. اگر مانند اکثر هارمونیک های مدرن، نی بیش از سطح شکاف خود در بالا یا پایین شکاف چسبانده شود، به آسانی به هوا که در جهتی جریان می یابد که در ابتدا آن را به داخل شکاف فشار می دهد، واکنش نشان می دهد.

صفحه نی مجموعه ای از چندین نی در یک محفظه است. نی ها معمولاً از برنج ساخته می شوند، اما گاهی از فولاد، آلومینیوم و پلاستیک استفاده می شود. نی های منفرد معمولاً روی صفحه نی میخ پرچ می شوند، اما ممکن است در جای خود جوش یا پیچ نیز شوند. نی های ثابت شده در ضلع داخلی صفحه نی (درون محفظه هوای شانه) به دمیدن پاسخ می دهند، در حالی که آنهایی که در سمت خارجی قرار دارند به مکش پاسخ می دهند.

جمع بندی

به طور کلی می توان گفت سازهای بادی نوعی ساز موسیقی است که شامل نوعی تشدید کننده (معمولاً یک لوله) است که در آن یک ستون هوا به وسیله لرزش پخش کننده در دهانی که در انتهای تشدید کننده یا نزدیک آن قرار دارد، به لرزش در می آید. گام ارتعاش با توجه به طول لوله و با تغییرات دستی طول موثر ستون لرزان هوا تعیین می شود. در مورد برخی از سازهای بادی، صدا با دمیدن از طریق نی تولید می شود. برخی دیگر نیاز به وزوز در دهان فلزی دارند، در حالی که دیگران نیاز به پخش شدن سوراخ در لبه دارند که ستون هوا را شکافته و صدا ایجاد می کند.